Ο Παναθηναϊκός αντιστέκεται στην πραγματικότητα!

Εδώ και τρία συνεχόμενα παιχνίδια ο Παναθηναϊκός όλο και κάτι παίρνει στο τέλος. Στα χασομέρια στα δύο, στο 85' στο άλλο, που θα μπορούσε και σε εκείνο στα χασομέρια να κερδίσει. Για την ακρίβεια, 2-1 την ΑΕΛ για το πρωτάθλημα με το γκολ του Χίλιεμαρκ στο 90'+3'. 1-1 με τη Λαμία με γκολ του Μολίνς στο 85', αλλά και δοκάρι του ίδιου στις καθυστερήσεις. 2-1 την Αναγέννηση Καρδίτσας στο 90'+1' με γκολ του Μολίνς και πάλι.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Μα είναι δυνατόν ολόκληρος Παναθηναϊκός να αξιολογεί ως επιτυχίες τα συγκεκριμένα αποτελέσματα; Απέναντι στους συγκεκριμένους αντιπάλους; Με τον συγκεκριμένο τρόπο; Οχι βέβαια. Ασφαλώς και δεν "κολλάει" αυτό με όσα έχει ζήσει ο σύλλογος στην ιστορία του. Μάλιστα, είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι το "πανηγύρι", γιατί τέτοιο ήταν, που στήθηκε μετά τη νίκη επί της ΑΕΛ, ήταν όχι απλώς υπερβολικό. Αλλά και επικίνδυνο για τη συνέχεια.

Εν μέρει αυτό επιβεβαιώθηκε στον αγώνα με τη Λαμία και στην εικόνα που σόκαρε και τον Μαρίνο Ουζουνίδη στο πρώτο ημίχρονο. Μπορεί, λοιπόν, η νίκη επί της Λάρισας να ήρθε στο τέλος και κάθε τέλος όταν έχει γκολ που είναι το νικηφόρο πανηγυρίζεται όποιος και αν είναι ο αντίπαλος. Να ήρθε με εννέα παίκτες και να πήρε μια ηρωική έννοια. Να ήρθε κόντρα στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύλλογος εξωαγωνιστικά. Αλλά στα όσα όσα ακολούθησαν τα επόμενα 24ωρα χάθηκε το μέτρο. Για μια νίκη που απλώς άξιζε τρεις βαθμούς απέναντι στην ΑΕΛ, που έχει έξι όλους κι όλους μετά από οχτώ αγωνιστικές στο φετινό πρωτάθλημα των εκπλήξεων. Ξέχωρα από τη συζήτηση για τη διαιτησία που πάντως ήταν υπαρκτή για να τα λέμε όλα...

Σε κάθε περίπτωση, όμως, μια ομάδα που ταλαιπωρείται τόσο πολύ, που ζει κυριολεκτικά μέσα στην αβεβαιότητα, χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής σε αυτό, το να μπορεί να "ζωντανεύει" εκεί που μοιάζει να "ξεψυχά" είναι πολύ σπουδαίο. Μπορεί, ίσως, να γίνει και καθοριστικό για τη συνέχειά της. Πάντως, για την ώρα είναι πολύ σημαντικό.

Διότι οποιοδήποτε από αυτά τα ματς, ναι με αυτούς τους αντιπάλους, στράβωνε για τον Παναθηναϊκό, για την περίπτωση της Λαμίας στράβωνε περισσότερο από μια ισοπαλία, η ομάδα θα είχε πολύ μεγάλο πρόβλημα. Διότι το αγωνιστικό, έστω και αν δεν λύνει κανένα απολύτως πρόβήμα και αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους στον Παναθηναϊκό, δίνει αναπνοές ζωής στο σύλλογο. Στην εταιρία και σε όσους την χειρίζονται αν θέλτε να το πούμε καλύτερα, αλλά βέβαια και στον κόσμο που στη "μαυρίλα" που έχει μαζέψει στο μυαλό του για την ομάδα του, θα ήταν η χαριστική βολή να την βλέπει να διασύρεται και αγωνιστικά.

Σε όλη αυτή την πραγματικότητα, λοιπόν, που βιώνει, ο Παναθηναϊκός αντιστέκεται. Σαν να αρνείται να αποδεχθεί έναν εαυτό, που σίγουρα δεν έχει επιλέξει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός, η δυναμική που έχει δημιουργήσει τόσες δεκαετίες και η ιστορία του ως σύλλογος, αλλά είναι ένας εαυτός που υπάρχει. Οσο στενάχωρο και να είναι αυτό για το τριφύλλι. Υπάρχει. Και αναζητείται τρόπος για να πάψει να υπάρχει, να επιστρέψει στα φυσιολογικά του και αυτός ο τρόπος δεν βρίσκεται.

Δεν είναι, λοιπόν, για τυμπανοκρουσίες νίκες στο 90φεύγα με την ΑΕΛ και με την Αναγέννηση Καρδίτας. Δεν είναι για να στέκεται ο Παναθηναϊκός και πολύ σε αυτές. Είναι, όμως, καθοριστικές για να συνεχίσει να υπάρχει στο μερίδιο που αναλογεί στο αγωνιστικό κομμάτι και είναι νίκες που δημιουργούν συνθήκες για ένα ντέρμπι, ας πούμε, όπως αυτό που έρχεται με τον Ολυμπιακό. Πλέον, οι πράσινοι θα πάνε σε αυτό ως πιο Παναθηναϊκός από ό,τι θα ήταν αν αυτά τα τρία γκολ στο τέλος των τριών αναμετρήσεων δεν τα είχαν βάλει ποτέ...